Met gevaar voor eigen leven kwam Dorus Rijkers jarenlang in actie om mensen van de verdrinkingsdood te redden. Zijn staat van dienst was indrukwekkend en dit bleef niet onopgemerkt. Hij werd bedankt voor zijn moed middels een schrijven van o.a. Winston Churchill en Koningin Wilhelmina.
Ondanks zijn heldenstatus was het redden van mensenlevens geen vetpot. Het bergen, wat kort na een redding gebeurde, was financieel veel aantrekkelijker. Dorus zijn prioriteit lag bij het redden van mensen, hij was een redder in hart en nieren. Treurig genoeg zorgde dit er wel voor dat de “Heldersche mensenredder” tot op late leeftijd moest werken om rond te kunnen komen.
